Właściwości Ozonu jako pierwszy opisał w 1840 r. niemiecki chemik Christian Friedrich Schönbein. To on nadał mu też nazwę – słowo ozon w języku greckim to przymiotnik „pachnący”. W kolejnych latach badania nad ozonem prowadzili: Jacque-Louis Soret (ustala wzór O3), P. Hautefille i J. Chappuis (udaje im się skroplić ozon), Karol Olszewski (oszacował temperaturę wrzenia), oraz E. H. Riesenfeld i G.-M. Schwab (uzyskują stały ozon). Dzięki tym wszystkim odkryciom ozon mógł być wykorzystywany w medycynie. Jego bakteriobójcze i przeciwgrzybicze właściwości znalazły zastosowanie w leczeniu gruźlicy i wielu innych schorzeń. Później, w efekcie wynalezienia antybiotykoterapii znaczenie ozonu w lecznictwie zmalało. Ostatnimi laty można jednak zaobserwować wzrost popularności tej metody leczenia. Ma to związek z pojawieniem się antybiotyodporności. Obecnie stężonym ozon wykorzystuje się także w terapii osób cierpiących na choroby takie jak autyzm, czy stwardnienie rozsiane. Ozon nie niweluje całkowicie ich objawów, ale znacząco pomaga w terapii i poprawie funkcji życiowych.
Wykorzystanie ozonu w dezynsekcji wody i powietrza
Silne działanie drobnoustrojowe ozonu jest wykorzystywane także w dezynfekcji wody pitnej i powietrza. Ozon sprawdza się w tej roli znacznie lepiej niż chlor: jest bezpieczny dla organizmu, wykazuje wyższą skuteczność bakteriobójczą i działa w zdecydowanie krótszym czasie. W przypadku dezynfekcji powietrza wraz z bakteriami i drobnoustrojami ozon usuwa też nieprzyjemne zapachy. W czasie jego stosowania nie powstają żadne produkty uboczne.